70-80 metrekare 2 odalı evlerde, 10-15 nüfuslu aileler idik.
Evden de misafirlerimiz eksik olmazdı.
Bizden biri İstanbul yada Ankara’ya gidip geldi mi, sanki uzaya gitmiş gibi mahallenin konusu olurdu…
Okulda defterlerimizi, kalemlerimizi idareli kullanır, babalarımız masraf yapmasın diye gayret sarf ederdik.
En büyük eğlencemiz çarşıdaki atari salonlarıydı…
İnanın eskiden annelerimiz zeytinleri sayarak bize verirdi.
Makarna bile bize lüks gelir, hele hele ayda bir tatlı yedik mi işte o zaman bayram ederdik.
Mahallede birkaç evin dışında televizyon olmazdı.
“Araba araba olsun tenekeden olsun” der, en basit araba sahibi bile olurken mutlu olurduk.
En fazla iki çeşit elbisemiz vardı.
Ayakkabı ise bizim için bugün ABD dolarından bile daha kıymetliydi…
Vallahi-billahi yine de mutluyduk…
Bugüne dönersek;
Evler 200 metrekare, kişi başına 1 oda, sabah kahvaltıda 10 çeşit, yılda bir kez değiştirilen perdeler ve koltuk takımları, yılda bir kez tatil, öğlen-akşam bol çeşit yemekler, onlarca çeşit elbise, pahalı güneş gözlükleri, en lüks yaşam tarzı…
Sürekli ucuz arsa arayan, parasını faize, dövize yatırmak için finans sitelerini takip eden, akrabası öldüğünde “tüh, yine taziye var” diyen, bol paralı ama mutsuz insanlara döndük.
Yaşlısı-genci, erkeği-kadını, herkesin harcaması artmış, artık doyumsuz birer birey haline gelmiştir.