Sınıfın kapısından içeri girerken beni tahtada yazan o cümle karşıladı:
“Batman’ı geziyorsun karış karış, okulumuza hoş geldin Melek Barış!”
O anda içimde kocaman bir sıcaklık hissettim. Çocukların elleriyle yazdığı bu mesaj, samimiyetin en saf haliydi. Zeki Şanal İlkokulu 3. sınıf öğrencileriyle buluşmak üzere yola çıktığımda bu kadar tatlı bir karşılama beklemiyordum. Sınıfa girdiğimde sessizce beni bekleyen, gözleri merakla parlayan o minik yüzler… Tüm yorgunluğumu unutturdu.
GAZETECİLİKLE TANIŞMA
Bu buluşmayı okulun Rehber Öğretmeni Muhammed Aslan’ın daveti üzerine gerçekleştirdik.
“Gazetecilik mesleğini çocuklarımıza sizden dinlemek istiyoruz” dediğinde hiç düşünmeden “Evet” dedim. Çünkü çocuklarla bir araya gelmek her zaman bambaşka bir deneyim. Onların saf merakı, dünyaya bakışları, söyledikleri kadar söylemedikleriyle de insana çok şey öğretiyor.
“GAZETECİ SİZCE NE YAPAR?”
Konumuz gazetecilikti ama anlatmaya başlamadan önce çocukların ne bildiğini merak ettim.
“Gazeteci sizce ne yapar?” diye sordum.
Bir öğrenci hemen elini kaldırdı:
– “Her şeyi yazan kişi!”
Bir diğeri atıldı:
– “Yalan söylemeden haber yapan kişi.”
Bir başkası da gülerek, “Gazeteci fotoğraf çeker, sonra ünlü olur” dedi.
Sınıf gülüşmelere boğuldu. O an anladım ki bu çocuklar sadece dinlemeye değil, öğrenmeye de çok hevesli.
KÜÇÜK SINIF, BÜYÜK HABER MERKEZİ
Gazeteciliği anlatmanın en güzel yolu, onları işin içine katmaktı. O yüzden sınıfı küçük bir haber merkezine dönüştürdük. Önce onlara bir röportajın nasıl yapılacağını anlattım:
“Röportaj aslında iyi bir sohbetin biraz daha planlı halidir. Önce merak ettiğin konuyu seçersin, sonra doğru kişiyi bulursun. En önemlisi, önceden düşünülmüş ama doğal sorular hazırlarsın. Röportaj sırasında konuştuğun kişiyi dikkatle dinlersin. Çünkü bazen en güzel sorular, onun söylediği bir cümleden çıkar. Not alırsın, gülümsemeyi unutmazsın, lafını kesmezsin. Röportajın kalbi, samimiyet ve dürüstlüktür. Ne kadar içten sorarsan, o kadar güzel cevap alırsın.”
MİNİKLERİN İLK RÖPORTAJ DENEYİMİ
İlk röportajı ben yaptım, sonra sıra onlardaydı.
Öğrenciler kalemlerini mikrofon gibi tutup birbirlerine sorular sormaya başladılar. Başta çekingen davranan parmaklar bir süre sonra havada yarışır hale geldi. O kadar çok el kalkıyordu ki, kimin konuşacağını seçmekte zorlandım.
Sorular ardı ardına geldi:
– “Okulu seviyor musun?”
– “Sen büyüyünce ne olmak istiyorsun?”
– “En çok hangi derste mutlusun?”
– “Eve gidince ne yapıyorsun?”
– “Okulda en sevdiğin ders hangisi?”
Cevaplar içtendi, saf ve sıcaktı. Bir öğrenci “Ben öğretmen olmak istiyorum çünkü herkes beni dinlesin istiyorum” deyince sınıf alkış koptu. O an, gazeteciliğin sadece yazmak değil, insanı anlamak olduğunu bir kez daha hissettim.
GAZETECİLİĞİN KALBİ MERAK ETMEK
Dersin sonunda çocuklara döndüm ve şunu söyledim:
“Gazeteci her şeyi bilmek zorunda değil ama merak etmek zorunda. Bir şeyin doğrusunu öğrenmeden yazamaz. En önemlisi de gördüğünü dürüstçe anlatmaktır.”
O an dikkatle beni dinleyen o minik gözlerdeki ciddiyet, mesleğimin neden bu kadar özel olduğunu yeniden hatırlattı bana.
SICACIK BİR OKUL ORTAMI
Zeki Şanal İlkokulu büyük bir bina değil ama içi renklerle, tebessümlerle dolu. Beni kapıda karşılayan okul müdürü, okulun birçok yerini gezdirdi. Tertemiz sınıflar, özenli duvar panoları, sıcacık bir atmosfer… Her şey çocuklara verilen değeri yansıtıyordu.
GAZETECİ OLMAK İSTER MİSİN?
Dersin sonunda çocuklara dönüp gülümseyerek sordum:
“Gazeteci olmak ister misiniz?”
Sınıf bir anda coştu:
“Evettt!”
O cevabı duyduğum an, bütün yorgunluğum yerini kocaman bir mutluluğa bıraktı. Çıkışta sarılan, “Lütfen tekrar gelin” diyen o minik kollar, kelimelerin ötesindeydi.
GELECEĞİN MUHABİRLERİ YOLDA
Bir gazeteci olarak o gün bir haberi değil, bir duyguyu yazdım. Çünkü o sınıfta, geleceğin muhabirlerinin kalbinde gazeteciliğin ilk tohumları atıldı.
Ve bu hikâye burada bitmeyecek.
Öğrenciler, çok yakında Batman Gazetesi’ni ziyaret edecek. Gerçek bir haber merkezinde gazeteciliği yerinde görmek için şimdiden sabırsızlanıyorlar.