TÜRKİYE’DE EVLER KALABALIK DEĞİL, YALNIZ

Türkiye’de artık en hızlı artan hane tipi, tek kişilik haneler.

Evlenmeyen gençler, boşananlar, eşi vefat eden yaşlılar derken yalnız yaşayanların sayısı her yıl düzenli biçimde yükseliyor. Bir zamanlar “kalabalık aile” ile anılan Türkiye’de ortalama hane büyüklüğü düşüyor, evler küçülüyor, sofralar sadeleşiyor.

Bu değişim sadece demografik değil, doğrudan hayatın kendisiyle ilgili. Tek kişilik haneler arttıkça kira talebi yükseliyor, küçük evler çoğalıyor, elektrik ve su tüketim alışkanlıkları değişiyor. sosyal destek ihtiyacı artıyor ama dayanışma azalıyor.

Daha çarpıcı olan ise şu. Yalnızlık artık sadece yaşlıların meselesi değil. Genç yaş gruplarında da tek başına yaşama oranı yükseliyor. Bunun bir kısmı tercih, bir kısmı zorunluluk. İşsizlik, güvencesiz çalışma ve evlilik maliyetleri bu tabloyu besliyor.

TÜİK’in sayıları şunu söylüyor. Türkiye kalabalıktan yalnızlığa doğru sessiz bir geçiş yaşıyor. Bu geçiş ne bir manşetle oldu ne de bir kararla. Yavaş yavaş, fark edilmeden oldu.

Bugün tek kişilik evlerde yaşayanlar sadece birer istatistik değil. Yarının sosyal politikalarını, konut planlarını ve hatta şehirlerin ruhunu belirleyecek bir gerçekliğin işareti.