Öyle bir yerde ki; her habere muhakkak insanların tepki göstereceği bir yerde.
Öyle bir yerde ki; kazada ölenlerin isimleri verildiğinde ölenlerin yakınlarının sizi arayıp “neden isim yazıyorsunuz” dediği bir yerde…
Öyle bir yerde ki; intihar vakası olmuş, baş harfi ile yazılmasına rağmen yakınlarının tepki gösterdiği bir yerde…
Öyle bir yerde ki, kaza mahallinde çekilmiş bir resimde “beni neden çektiniz” diye sadece kazayı izlerken uzaktan objektiflere takılmış tiplerin tepki gösterdiği bir yerde…
Her sorunun gazeteler tarafından çözüleceğine inanan…
Her sorunda “ismimi yazmayın ama eleştirin” diyenlerin çoğunlukta olduğu bir yerde…
Öyle bir yerde gazetecilik yapıyoruz ki; bazen “keşke bu işi yapmasaydık” dediğimiz zamanlar olmuştur.
Bazen kendiniz bile özgürlüğünüzü kısıtlayabiliyorsunuz, özgür olmadığınızı hissediyorsunuz.
Yapamadığınız, dokunamadığınız, haberleştiremediğiniz nice meseleler vardır.
Kamuoyunun yüksek beklentisi, bazen de değer yargıları, toplumun ‘ayıp’ dediği bir çok mevzuya giremiyorsunuz…
Devlet erkinin ‘yasak’ları, kamuoyunun ‘ayıplamaları’ sizin ‘mahrem’ gördükleriniz…
Bu kısmı işin yapılamayanıdır…
Ama kendimizi yapılamayanların gölgesinde bırakmayalım…
Yaptığımız güzel işlerde var.
Basının sayesinde bir çok olumlu gelişmelerde yaşanmıştır.
Kamu hizmetlerinin işleyişinden, kamu yatırımlarına, halkın talepleri ile gündemleştirilen hizmetlerin gelmesine kadar nice güzel işlere vesile olmuşluğumuzda var.
Batmana Hastane yapımından uçak seferlerinin artmasına kadar, köy yollarının asfaltlanmasından mağdur bir aileye yardımların ulaştırılmasına kadar yerel gazetelerin olumlu katkılarının olduğunu da belirtelim.
Anlayacağınız yerel gazetesiz, yerel medyasız bir toplumun gözü, kulağı, dili yok demektir.
Mahalli basını olmayan bir şehirde sorunlar çok, çözüm işi de zor olur.
Peki bir şehrin kendi basınına bakışı nasıl olmalıdır?
Yerel basından çok şey bekleyen vatandaş, yerel basınına sahip çıkmalıdır.
Bugün bir esnaf günde 15-20 bardak çay içiyorsa sadece 1 bardak çay fiyatına tekabül eden yerel gazetesini almıyorsa kesinlikle yerel basını eleştirmeye hakkına sahip olamaz.
Bugün bir kurum bir gazeteye abone olmuyorsa, kendi ilinin basınına sahip çıkmıyorsa hizmetlerini anlatmak için basın kuruluşlarını aramamalıdır.
Basın nasıl ki, memleketine sahip çıkıyor, hizmetlerin ve çözümlerin ivedilikle çözümüne katkı sunuyorsa basına da sahip çıkılması kanaatindeydim.
Size yerel basınına sahip çıkan bazı yerlerden örnekler verelim…
Türkiye’nin bir çok şehrinde insanlar kendi gazetelerine o kadar sahip çıkıyor ki, o ilin gazeteleri de en üst perdeden kamuoyunun ihtiyacını karşılıyor.
Günde 20-30 bin satan yerel gazeteler var. Adamlarda güçlü desteğe güçlü yanıt vererek kendi memleketlerine en iyi hizmeti yapıyorlar.
Ama Batmanda günde 1 TL’ye gazete teklifinde sanki adamın canını alacaksınız gibi muamele ile karşılaşıyorsunuz.
Bırakın Batmanda günlük 1 TL gazeteyi almak, insanlar sadece sizi eleştirir, sizi ayıplar, sizden çok büyük beklentiler içinde olur.
Çok şehir biliriz, insanlar kendi memleketlerinin gazetelerine sanki kendi gazeteleriymiş gibi sahip çıkar, o gazetelerle memleketlerine en iyi hizmeti getiriler.
Ama Batmanda “falan kurumu eleştirsenize, falan yerde böyle haksızlık var, devlet bize sahip çıkmıyor” deyip, “ismimi yazmayın haa” ile hak etmediğiniz muamele ve hak edilmeyen taleplerle karşılaşıyorsunuz.
Bunu da geçelim.
Bazen bir teşekkür bile bize yetiyor artıyor da…
Yılın 364 günü iyi şeyler yapsanız, her gün en iyi haberlerle toplumun karşısına çıkarsanız, en ufak bir hata sizi “zaten işe yaramıyor” yorumlarına kurban edebiliyor.
İşte bu kadar özgürüz…