KIRILDIĞIMIZ YERDEN İYİLEŞİR MİYİZ?

Bazen en çok iyilik yaptığınız kişiden en büyük kötülüğü görürsünüz. Anlayamazsınız. İçinizde bir "neden?" yankılanır durur. Oysa siz sadece iyi olmuştunuz. Birini düşündünüz, kolladınız, sırt verdiniz. Ama o, dönüp bir bıçak sapladı tam da güveninizin orta yerine.

İnsan, en çok güvenince kırılır. Çünkü güven, açık yara gibidir. Korunaksız bir sevgi biçimi…

O yüzden bir yabancının sizi üzmesi, dostunuzu üzer gibi üzmez. Çünkü dost bildiklerimizden kötülük beklemeyiz. Beklemediğimiz yerden gelen şeydir asıl yıkan.

İyilik yaptığımız kişilerin bize kötülük yapmasının çok nedeni olabilir. Belki iyiliğimizi zayıflık sandılar. Belki de bizim varlığımız, onların eksik aynasına fazla ışık tuttu. Belki de sadece alıştılar…

İyiliğe alışan nankörlük, onun kıymetini unutabilir.

"Nasıl olsa yapar" diye düşündükleri yerde bir gün yapmayınca "niye yapmadı?" diyerek hesap bile sorabilirler.

Ama burada bir duralım.

İyilik, karşılık için yapılmaz derler. Doğru. Ama bu, iyiliğin sınırsız ve akılsızca yapılacağı anlamına gelmez. Herkes iyiliği hak etmez. Her iyilik de doğru kişide yankı bulmaz.

Artık öğrendik:

İyiliğimizin kıymetini bilmeyenleri taşıyarak kendimizi tüketemeyiz.

Kendi kendimize "Ama ben onun için..." diye başlayan cümleler kurmak yerine, "Bir daha kimin için?" diye sormalıyız.