Sevgili okurlarım,
Bu yazıma nereden başlayacağımı inanın ben de bilmiyorum. Belki de bu yüzden, hepimizin yakından bildiği bir konuyu masaya yatırmak istiyorum: Denetimsizlik. Bu sorun artık ne sadece devletin ne de hükümetin suçu. Çünkü her çalışanın başına bir görevli dikmek mümkün değil. Asıl sorun, içimizde yaşanan o ahlaki çöküş. Herkesin sadece kendi işini halletmeye odaklandığı, başkalarının sorunlarına kayıtsız kaldığı bir düzenin içine sıkışıp kaldık.
Ben, Batman'da yaşayan sıradan bir vatandaş olarak, bu durumun günlük hayatıma nasıl yansıdığını bizzat deneyimliyorum. Geceleri "Artık rahat bir uyku çekerim" diyorum, ama havai fişek sesleri beni uyutmuyor. Sabahları ise inşaat gürültüleriyle güne başlıyorum. İşime gitmek için araca bindiğimde, mahallemin yolları çukur ve hendeklerle dolu. Bu çukurlar, DEDAŞ'ın elektrik kablolarını yer altına almak için kazıp, sonra öylece bıraktığı yerler. Belediyeye gidiyorum, "Abi, o iş bizlik değil" diyorlar. DEDAŞ'a soruyorum, "Asfalt parasını ödedik" cevabını alıyorum. İşte bu, tam bir kurumsal karmaşa.
Çarşıya çıkıyorum, kaldırımlar esnaf tarafından işgal edilmiş. Sanki kendi dükkanlarının önü yetmemiş gibi, komşusunun kaldırımına bile taşmışlar. Yaya olarak yürümek neredeyse imkansız hale gelmiş. Hele engelli bir vatandaşsanız, durum daha da vahim. Park yerlerinden hiç bahsetmiyorum bile, özellikle engelli park yerlerinin amacı dışında kullanıldığını görmek içimi acıtıyor.
Tüm bunları kendim için yazmadım, değerli okurlarım. Benim derdim, görmeyen, duymayan, yürüyemeyen, konuşamayan ve ağır hasta olan insanların sesi olmak. Bu çürümüşlük ve düzensizlik, hepimizin ortak derdi olmalı. Bu sorunu çözmenin tek yolu, her birimizin kendi görevini layıkıyla yapması. Unutmayın, bizler bu toplumun birer ferdiyiz ve sorumluluklarımız sadece kendimize karşı değil, birbirimize karşı da.
Sevgi ve saygılarımla,