KÜÇÜK ANLARI DEĞERLİ KILANLARA SELAM OLSUN

Geçen hafta köşemde çocukluk hayalim olan “bir oda dolusu Taç Kraker”i yazmıştım. Meğer o yazı, sadece benim için değil, birçok kişi için de çocukluğa açılan bir pencereymiş.

O kadar çok geri dönüş aldım ki… Kimi aradı, kimi mesaj attı, kimi yolda görünce “O yazın içime dokundu” dedi. Market rafında Taç Kraker görünce beni hatırlayanlar... “Ne kadar içten yazmışsın” diyenler, “Çok etkilendim” yazanlar…

Hatta elinde bir paket Taç Kraker’le kapımı çalan zarif arkadaşlarım Ceylan İzgi ve Reyhan Uslu, sadece bir kraker getirmedi. Çocukluğumun o masum sevincini, kırıntısına kadar soframa bıraktı. O an anladım ki, bazen bir jest, yıllar önce bıraktığın bir duyguyu yeniden hayata döndürebilir. O küçük paket, hayalimin tadını ikiye katladı, geçmişi bugüne bağladı. İçimdeki çocuğun sessizce gülümsediğini hissettim.

Sonra gelen mesajlara bakınca fark ettim ki, aslında herkesin içinde saklı bir çocuk var. Kimisi anneannesinin sakladığı bisküviyi hatırladı, kimisi okul kantininde biriktirdiği harçlıkla aldığı ilk çikolatayı. Kimisi de “Benim de böyle küçük ama kocaman bir hayalim vardı” dedi. Meğer hepimiz, büyüdüğümüzü sanarken o ufak tefek mutluluklara hâlâ tutunuyormuşuz. Taç Kraker sadece bir kraker değilmiş, bellekte duran bir kapıymış. Açan, kokusuyla, tadıyla, sesiyle bizi çocukluğumuzun en temiz yerine geri götüren.

Evet, hâlâ bir oda dolusu Taç Kraker’im yok. Ama bugün, bir oda dolusu güzel insanın sevgisini hissettim. Ve bu, çocukluk hayalim kadar kıymetli bir mutluluk.

Çünkü bazı şeyler gerçekleştiğinde değil, paylaşıldığında güzelleşiyor.

Benim bir oda dolusu Taç Kraker hayalim, sizin sevginizle bir oda dolusu anıya dönüştü.

Bana sadece eski bir tatlı anıyı değil, birçok güzel insanın içindeki çocuğu da hatırlattığınız için hepinize teşekkür ederim. İyi ki varsınız.