EBEVEYNLER ARASINDAKİ TUTARSIZ İLİŞKİ,ÇOCUKTA ÇELİŞKİ MEYDANA GETİRİR

Her anne-baba çocuğu için elbette her şeyin en doğrusunu ve en güzelini ister. Ebeveynler bu ideallerini gerçekleştirirken pek çok zaman görüş ayrılıklarına, fikir uyuşmazlıklarına ya da tutarsızlık durumlarıyla karşı karşıya kalabilmektedirler. Ebeveynler arasındaki tutarsız ilişki ve tutum farklılıkları, çocuğun duygusal ve bilişsel gelişiminde önemli çelişkiler, güvensizlik ve karmaşalar meydana getirmektedir.

Çocuk, dünyayı anlamlandırırken, sorumluluklarını ve görevlerini davranış haline getirirken ve kuralları öğrenirken öncelikle ebeveynlerini söylemlerini dinler, eylemlerini model alır ve onların davranışlarından anlam çıkartarak hayatına değer katmaya çalışır. Bu bağlamda ebeveynler her konuyu çocuğun bulunduğu ortamda konuşmamalı, tartışmaları ve görüş ayrılıkları baş başa iken ele almalıdır. Fikir uyuşmazlıklarında çocuk hakem ya da hâkim kılınmamalıdır. Çocuğun karşısında tek yürek olunmalı ve çocuğun gelişimi, maksimum faydası için duygular, düşünceler ve kurallar mümkün olduğunca yekpare olmalıdır.

Bir ebeveynin izin verdiği bir şeye diğerinin "hayır" demesi, çocukta sürekli bir belirsizlik ve kaygı yaratır. Çocuk, neyin doğru neyin yanlış olduğunu, hangi davranışının kabul görüp hangisinin cezalandırılacağını bilemez. "Nasıl davranmalıyım?" sorusuna tutarlı bir yanıt alamadığı için çoğu zaman huzursuz ve güvensiz hisseder. Anne-baba arasındaki tutarsızlığın farkına varan çocuk üzerindeki baskıdan kurtulmak ve yükselen kaygı düzeyini düşürmek için kurtuluş yolları arayacaktır. Büyük olasılıkla tutarsızlık durumundan faydalanıp, anne tarafından koyulan kuralı baba aracılığı ile yıkmaya çalışacak ya da baba tarafından koyulan kuralı annenin şefkatini kullanarak delmeye çalışacaktır. Süreci en az baskıyla atlatmaya çalışan çocuk bu gerilimden faydalanarak kendisine doğru gelen tepkileri tekrardan anne-baba hiç farkında olmadan onlara iletmiş olacaktır.

Çocuk, zaman zaman bu tutarsızlığı kendi iç dünyasına yansıtarak duygu, düşünce ve davranışlarında kararsızlıklar ve çelişkiler geliştirebilir. Ne zaman itaatkâr olması gerektiğini ne zaman hakkını savunması gerektiğini bilemez, bu iki uç nokta arasında sürekli gidip gelebilir. Ebeveynler arasındaki bu tutarsız ve çelişkili durumlar çocukta sürekli izin veren ya da alttan alan kişiyle daha yakın hissetme ve kuralcı olan ebeveyne karşı birlikte hareket etme eğilimlerini de artırabilir. Bu patolojik durum, aile sistemi içindeki dengeyi ve sınırları bozar, ayrıca ebeveynler arasındaki çatışmayı çocuğun üzerinden sürdürmeye yol açar. Küçük problemler adeta güç savaşı haline dönüşebilir. Bir taraf anlayış abidesi iken diğer taraf günah keçisi ilan edilebilir.

Sürekli değişen beklentiler ve kurallar, çocuğun kendini yetersiz ve başarısız hissetmesine neden olabilir. Çünkü çocuk “ne yaparsam yapayım zaten anne-babamı mutlu edemeyeceğim” düşüncesine bürünmeye başlayacaktır. Kabul görmediğinde, takdir edilmediğinde ya da beklediği onayı alamadığında çocuk dışsal motivasyonu kaybedecek içsel motivasyonu sürdürmesi de kolay olmayacaktır.

Ebeveynler arasındaki tutarlılık, çocuğun düzen, güven ve istikrar hissini güçlendirir, bu da sağlıklı bir kişilik ve benlik gelişimi için hayati öneme sahiptir. Aile içerisinde uyum olmadan çocukta doyum olmayacaktır. Ailesinden sevgi ve huzurla beslenen çocuk, çevresine ve dünyaya daha sağlıklı seslenecektir. Hem evinde hem de iç dünyasında düzeni olan çocuğun, kolay kolay üzeni olmayacaktır.