Ortak Kullanım Alanları, farklı insanların bir arada bulunduğu, kullandığı veya paylaştığı alanlardır. Bu alanların kendine has kuralları vardır. Bu kurallara uymak bir görgüdür, bir nezakettir, bir inceliktir, bir edeptir, bir kültürdür. Bu kurallara uymamak ise başkasının hakkına girmek, huzurunu kaçırmak, sağlığını bozmaktır. Kısacası toplumsal huzurun temel yapı taşlarından olan bu kuralları devirmek toplumun yaşam kalitesini düşürmektir.
Kuralları ihlal eden çok olduğundan her an hoş olmayan bir durumla karşılaşabilir huzurunuz kaçabilir sağlığınızdan olabilirsiniz. Eğer bir apartmanda yaşıyorsanız balkondan üzerinize sofra bezi ya da halı silkelenebilir veya gecenin geç bir saatinde bir gürültüyle irkilebilir ya da havai fişeklerin sesinden uykunuz bölünebilir. Kitap okuyorken, televizyon izliyorken, sohbet ediyorken alt veya üst komşunuzdan gelen gürültüden kitaba, televizyona, sohbete odaklanamayabilirsiniz. Çalışıyorsanız oda arkadaşınızın yüksek sesli müzik veya sesli video dinlemelerinden ya da uzun, özel telefon konuşmalarından rahatsız olabilirsiniz. Şehrin yorgunluğunu üzerinizden atmak, zihinsel bir dinginliğe sahip olmak için dört gözle beklediğiniz pikniktesiniz ama pikniğe gelen başka kişilerin yüksek sesli sohbetlerinden ya da volümü yüksek müziklerinden dinlenmeden yorgun argın evinize dönebilirsiniz ya da benim gibi her an şunları yaşayabilirsiniz.
Bir ara asansörün önünde durmuş asansörün gelmesini bekliyordum. Ben beklerken yirmi yirmi beş yaşlarında bir genç kız da bekliyordu. Derken asansör geldi, asansöre bindik. Asansör kapısını tam kapatacakken karşıdan bir çiftin geldiğini gördüm. Asansöre girmeleri için kapıyı tuttum, sanki onlara kapı tutmak görevimmiş gibi teşekkür etmeden asansöre girdiler. Teşekkürü beklediğimden değil ama o bir inceliktir. Neyse esas anlatmak istediğime geleyim. Adamın kucağında beş altı aylık bir bebek, kadın ise iki üç yaşlarında bir kız çocuğunun elini tutmuş diğer elinde de poşetler vardı, asansöre rahat binsinler diye ben kapıyı tuttum. Adam pergellerini açarak asansörün ortasına geçti. Asansör de daracıktı. Ben de kız da adamın eşi de asansörün duvarına yapışmış bir vaziyetle asansör yukarı çıkıyor. Adama desem mi, “bacaklarını topla” diye içimden kendi kendime soruyorum ama diyemiyorum, yanında eşi ve de yabancı bir genç kız var. Gerilerek asansörün durmasını bekliyorum, neyse ki durdu. Adam çıkarken “İyi günler,” dediğinde ben de “İyi günler,” dedim. O an içimden de “Bu da güzel bir davranış, ama keşke bacaklarını toplayarak asansörde dursaydın,” diye kendi kendime söylendim.
Bir ara da çarşıdan eve dönerken bir minibüse bindim. Minibüs tıklım tıklım idi. Ayakta bekledim, derken bir iki durak sonra yolcular indi.
Yer açıldı geçip boş bir koltuğa oturdum. Birkaç durak sonra da yanımdaki inince otuz beş kırk yaşlarında bir bay gelip yanımdaki boş koltuğa oturdu. Oturur oturmaz bir güzelce yayıldı, pergellerini açabildiği kadar açtı. Neredeyse pencereye yapışacağım ama adam gayet rahat bir şekilde oturmuş, başımın üstünden de dışarı seyrediyordu.
Ben daralmaya başladım, gerildim. İçimden, “Bu kadarı da olmaz ya, bu nedir ya!” diye kızıyorum. Kızmam, sinirlenmem bir şeyi değiştirmiyor sadece beni geriyordu. Bu adamla konuşmalıyım diye düşünürken birden adama, “Merhaba.” dedim. Adam, “Bu nerden icap etti.” der gibi ekşittiğim yüzüme baktı. “Kardeşim, siz kaç kişilik ödediniz?” diye adama sordum. Adam şaşkınlıkla, “Neee?” diye sordu. “Ne olacak, minibüs parası.” dedim. Adam, “Niçin?” diye bu kez sordu. Ben, “Niçin olsun? Sen de bir kişilik ödedin ben de bir kişilik ödedim. Ama bak sen kaç kişilik oturmuşsun, ben de senin kadar ödedim, sen koltuğumun yarısından fazlasını da kaplamışsın, ben neredeyse cama yapışacağım. Böyle olur mu?” dediğimde adamın bir mahcubiyet duyduğu yüzünden okunuyordu ama egosu bacaklarını toplamasını engelledi.
Lütfen Ortak Kullanım Alanlarında davranışlarımıza dikkat edelim başkasının hakkına girmeyelim.
Kalın güzelliklerle.