Hayatımızın içine o kadar hızlı girdi ki, farkına varmadan günün büyük bir kısmını ekranlara bakarak geçiriyoruz. Sosyal medya… Kimimize göre dünyaya açılan kapı, kimimize göre ise dijital bir tuzak.
Bir yanda dostlarımızla anılarımızı, sevinçlerimizi paylaşıyor, uzakları yakın ediyoruz. Diğer yanda ise gerçek sohbetler yerini yüzeysel “beğeni”lere bırakıyor, kalabalıklar içinde yalnızlaşıyoruz.
Sosyal medya, bize her an başka hayatları, başka başarıları gösterirken; kendi hayatımızı kıyaslama tuzağına düşürüyor. Mutlu görünen fotoğrafların ardındaki gerçekler gizleniyor, biz ise olduğumuz gibi değil, görünmek istediğimiz gibi olmaya çalışıyoruz.
Üstelik bu dijital dünya, yüz yüze iletişimin yerini tutamıyor. Ekran arkasından yazılan kelimeler, bazen gerçek duyguları, ses tonlarını ve empatiyi kaybettiriyor. Tartışmalar kızışıyor, yanlış anlamalar artıyor.
Ama sosyal medyanın tamamı da kötü değil. Doğru kullanıldığında, bilgiye erişimimizi hızlandırıyor, sesimizi duyurmamıza olanak sağlıyor, dayanışmayı güçlendiriyor.
Önemli olan, sosyal medyaya esir olmadan, hayatın gerçek değerlerini unutmadan, ekranlardan biraz kopup insanlarla yüz yüze iletişime de zaman ayırmak. Çünkü teknoloji ne kadar gelişirse gelişsin, insan sıcaklığı, samimi bir sohbetin yerini tutamaz.